Are you ready for tropical paradise?

We starten onze dag relaxt zo als gebruikelijk bij onze vaste ontbijt spot, square one. Eigenlijk is alles wat ze op de kaart hebben lekker, vandaag neem ik een tosti met van dat heerlijke verse brood en een blauwbessen smoothie. Als Ray wat papier werk gaat halen voor zijn visum. Toveren wij square one om tot Will be strong office…. ik kan me vervelendere plekken bedenken om te werken :)

Op de scooter naar Jimbaran! Zo als gebruikelijk volg ik Ray, ik merk dat ik inmiddels geniet van t scooter rijden. Het heeft wel wat, beetje rond rijden op zo’n eiland. De scooter geeft altijd wat frisse rij wind, maar vandaag is het zo warm dat de wind zelfs als een warme deken aan voelt. Aan Ray zijn rijstijl te merken heeft hij door dat ik me inmiddels comfortabel voel op de weg, want we gaan harder dan anders en halen sneller een andere auto of scooter in. Het is voor mij wel weer even volle focus.
Plots schiet er een hond de weg op uit t niets… ik probeer nog te remmen maar dat is al te laat, Bam! Tegen de zijkant van mijn scooter aan, ik schrik me rot. Arm beest! Terwijl ik door rij kijk om en zie hem terug tussen de huisjes rennen. Moet ik omkeren om te kijken hoe het met hem gaat? Maar Ray en Will rijden voor mij en weten dan niet dat ik ineens weg ben en ik ken de weg niet dus ik besluit door te rijden. Om mijn schuldgevoel te verzachten bedenk ik mij dat de hond vast wel wat gewent is en hij liep nog gewoon, bovendien gaf hij geen kick dus het viel vast mee.

In Jimbaran stoppen we bij het kantoor voor t visum. Will en ik wachten buiten als Ray terug komt komt hij met het nieuws dat er weer iets mist wat nooit eerder verteld was. Hij mag morgen om 9uur terug komen. *Dieppe zucht* weer? En wat gaat hij morgen dan weer zeggen dat er mist? Zelfs ik begin er moedeloos van te worden…. hoe moeten hun zicht wel niet voelen. Ik hoop heel erg dat het morgen nou eens goed komt voor ze.


Ik wordt zo als altijd om 6uur wakker, zet mijn telefoon van vliegtuig stand af en draai me nog eens lekker om. Een half uur later ontvang ik een app van Willemijn, het is wel grappig wij slapen in t zelfde guesthouse maar we communiceren per app! Ze zegt dat hun nu gaan ontbijten en daarna door naar jimbaran gaan en wenst mij een fijne dag. Ik app terug veel plezier en suc6 met het visum!

Ik kom aan bij square one kies een tafeltje buiten uit en kijk op de kaart wat ik zal nemen…. mmm… ik denk dat ik voor de kip wrap of de kip salade ga… ik pak mijn laptop om een blog te gaan typen over gisteren. Naast mijn zit een vrouw ook met haar laptop en tegenover ons zit een man die ons vraagt wat er zo belangrijk is, dat dat voor het ontbijt moet gebeuren. De vrouw antwoord iets met haar werk en ik geef aan dat er niets is wat moet, maar dat ik het leuk vind. Hij vraagt wat ik doe en vertel hem dat ik blog schrijf over mijn reis, hij vraagt mij bij hem te komen zitten en mijn verhaal aan hem te vertellen.
Ik sta op, ga op de stoel tegenover hem zitten en geven elkaar een hand. Hoi ik ben Alistair. Hoi Joyce. Hij vraagt van alles, waar ik vandaan kom, hoe lang ik hier ben, hoe ik op deze reis gekomen ben, wat mijn plannen zijn en ik vertel. Hij verteld dat hij uit Australië komt in veel verschillende landen heeft woont en dat hij voor werk zich bezig houd met spiritualiteit en daar de wetenschappelijke bewijzen van. Ik draag een shirt met de tekst “free hugs now” dus hij zegt dat hij denkt dat het goed zou zijn voor iedereen om meer te knuffelen dat mensen dat nodig hebben. Ik ben het met hem eens. Dan stelt hij voor om iedereen op t terras een knuffel aan te bieden. Mijn eerste gedachte is NEEE dat vind ik hoogst ongemakkelijk! moet dit? Maar ik realiseer mij dat t wel lekker uit mijn comfort zone is dus dat het best goed is om te doen, dus ik stem in.
We staan op, ik voel me ongemakkelijk weet nog niet of ik dit wel een goed plan vind maar ik sta naast hem. Hij pakt mijn hand vast, dit maakt het ongemakkelijke gevoel nog erger en begint tegen een meneer die aan een tafeltje zit te vertellen over ons gesprek en dat we hem daarom een knuffel willen aan bieden. De meneer vind het een heel lief gebaar en staat op voor een group hug. Alistair kijkt me aan en vraagt; wil jij praten deze keer? Ik schud nee. Hij draait zich naar de andere tafel waar een koppel aan hun ontbijt zit. Hij doet en zegt het zelfde als bij de meneer hier voor. Ook hun reageren vriendelijk en staan op voor een knuffel. Dan is er nog 1 tafel met vier mensen. Hij zegt, nu mag jij praten. Dat bevalt me niets maar ik stem zwijgend toe. We staan hand in hand bij de tafel, maar ze zijn net aan t bestellen, dus ik wil wachten tot ze klaar zijn. Dit is wel wat raar want de mensen aan deze tafel hebben al door dat we er staan. Doordat ik niets zeg voert Alistair weer het gesprek. Na de korte knuffel met alle vier doen we nog een group hug met z’n zessen. Alistair verteld dat we de knuffel 6 sec. Moeten vast houden dan voel je het in je lichaam, dit komt mij heel bekent voor want Willemijn verteld dat ook altijd.
Na al t geknuffel vlucht ik gouw weer naar mijn tafel. Hij heeft gelijk iedereen is super lief en gaat weer zitten met een grote glimlach op z’n gezicht, inclusief ik, ook al blijf ik het ongemakkelijk vinden.

Hij weet een mooi strand om heen te gaan en vraagt of ik zin heb om mee te gaan. Ik denk even na en denk waarom niet? Go with the flow was mijn plan, dus dat is dit!

Are you ready for tropical paradise? Yes! Dus ik stap achter op de scooter…