The beauty of the Philippines

Vandaag is al weer de laatste dag dat Hella bij ons is, dus we gaan gezellig met zijn 4en ergens lunchen na de lunch vlug naar huis en de chauffeur staat al op haar te wachten… oei die is wel erg vroeg! Hella pakt haar spullen en we zwaaien haar uit.
Willemijn en ik gaan voor een relaxte massage… mmm dat doet een mens goed ik heb wat last van mijn nek dus daar besteed ze heerlijk wat extra aandacht aan. Op weg terug naar huis normaal 5 minuutjes op de scooter blijkt de weg afgesloten te zijn voor een ceremonie we worden omgeleid door een straatje waar iedereen door heen wil en moet op het moment…. Gekkenhuis… de verkeersregelaars proberen hier en daar een auto er door te laten gaan door anderen auto’s en scooters opzei te zetten maar dit is bijna geen doen. Het ongeduld waarmee de meeste scooters toch door proberen te rijden is waanzinnig…. Ja ja welkom in Bali! want ja ook dit is Bali… wij kijken wat geamuseerd om ons heen hoeveel “haast” mensen hebben… ach ja dan zijn we wat later thuis en blijven rustig op onze beurt wachten.

Vandaag besluit ik nog maar even wat dingen te regelen voor mijn vertrek naar de filipijnen. Ik heb gelezen dat Manilla een vieze drukke stad is zo als alle grote steden in Azië. Dus daar wil ik niet zijn. Dus ik boek gelijk een aansluitend vliegticket naar Puerto Princesa. Nog even op pad om malariatabletten te halen en mijn was weg te brengen zo dat ik met een backpack vol schone kleren op pad kan!

Het is nog een gewone dag en lekker uitlunchen geweest met Willemijn en Ray, sporten met de meiden en dan is het bijna tijd om te gaan…nog even een telefoontje van mijn moeder… en dan spring ik achter op de scooter taxi richting de luchthaven…

Na de hele nacht gereisd te hebben kom ik gesloopt aan in mijn hostel en lig ik de hele middag te slapen op een hangplek van het hostel.

Oké tijd voor weer wat actie vandaag, ik huur een scooter en ga op pad… oe dat is best een beetje gek weer aan de rechte kant van de weg! Maar gelukkig zit dat er zo in gesleten dat het snel weer went. Ik kom aan bij Honda Bay, waar ik eigenlijk dacht strand aan te treffen maar dit blijkt niet zo te zijn. Ik vraag een vriendelijk meisje bij één van de winkeltjes of er strand in de buurt is. “Ja daar, daar en daar is allemaal strand” ze wijst richting de zee en ik begrijp het nog niet helemaal… “je kunt je scooter hier achter parkeren en dan kan je zo naar het strand” ik kijk nog eens goed om mij heen, hier is echt geen strand, maar dan word het me in eens duidelijk hier gaan bootjes naar strand eilandjes!!
Ik loop naar het info loket. De man vertelt me de prijs van de boot dat ik dan naar een eiland kan varen maar dat ik ook de boot kan delen dan word het goedkoper. Ik heb echt geen idee wat er, waar te doen is, en het is voor mij allemaal abera-kada-bera maar deze man is gehaast en gaat er volgens mij van uit dat ik net zo veel weet als hij want een uitleg is ver te zoeken.. er komen 2 meisjes aan en ik laat ze voor want mij gaat dit wat te snel. Hij vertelt hun het zelfde en dat ze bijvoorbeeld de koste kunnen delen met anderen. “zo als met mij” zeg ik ze in het Nederlands aangezien ik ze al had hoorden praten met elkaar. Het gaat wazig en snel er word door een aantal mensen besloten dat we naar 4 eilanden gaan…en er moet gouw betaald worden en een snorkel gebuurt. Ik merk dat ik hier helemaal niet blij van wordt. Is het niet veel te gehaast 4 eilanden in zoon korte tijd? eenmaal op de boot probeer ik te voelen wat dit voor weerstand is die ik voel… was dit ik had het niet moeten doen weerstand of is het ik heb geen idee wat ik ga doen dus onbekende weerstand? Ik besef me dat de haast van de man over mijn rustige grens heen gaat en de onduidelijkheid mijn onrust geeft… ik zit hier nu en ik zie het wel, als ik het varen aan zich als ontspannen ervaar is het ook niet erg als we alleen een foto van het eiland maken en weer verder varen… ik laat het wel over mij heen komen… van af dit moment is het een ontspannen middag we zien wat kleine eilandjes en strandjes lang genoeg om even van te genieten maar kort genoeg voor je je gaat vervelen want meer dan strand en zee is er niet te vinden…

Een van de belangrijkste trekpleisters in de buurt van Puerto Princesa is de Underground river. De tour duurt de hele dag maar de daadwerkelijke vaart in de grot is maar 45 minuten. Ik had dit gelukkig van te voren gelezen en me ingesteld op een hoop wachten… eigenlijk valt het me alles mee we krijgen een mangrove tour aangeboden en een lunch en dan is het al zo ver! De grot ziet er van buiten erg mooi uit. Vanbinnen is het een bijzondere grot maar ik moet persoonlijk zeggen dat ik niet kan zeggen dat ik een grot mooi vind van binnen, maar zeker de moeite waart en heb een gezellige dag met de andere reizigers.

Na een lange bus rit kom ik aan in El Nido. Vanaf daar moet ik met een tricycle naar mijn guesthouse. Hij zet mij af bij een straatje en zegt dat ik die kant op moet lopen. Het is een houten brug die in de verte volledig is in gestort. Ik zie een bordje naar links voor mijn guesthouse… is het echt hier? Er staan wat krot huisjes en het pad er tussen zijn echt gewoon steen en rots, dus eigenlijk geen pad te noemen. Ik loop twijfelachtig door… maar snap nu wel de beschrijving van de reviews dat je door een soort krottenwijk moet. Er staat een jongetje en vraagt “El Gordo's?” “Yes” en hij wijst een richting op. En ja hoor daar is het! Sfeervol aan het water gelegen. Kwa luxe en hygiëne moet je niet te veel verwachten maar het echtpaar ontvangt mij ontzettend vriendelijk!

El Nido is een leuk plaatsje aan het strand met wat straatjes met winkeltjes en restaurantjes… niet heel luxe maar hier en daar net “westers” genoeg dat je er durft te eten. Ik boek verschillende tours om de eilanden in de omgeving die zo mooi moeten zijn te bezichtigen.

Na gister de eilandjes en de verborgen meeren gezien te hebben met een dag tour ga ik vandaag op pad voor 3 dagen/ 2 nachten met als eind bestemming Coron. Ik merk dat ik het best jammer vind dat deze tour al vandaag start want ik had best nog 2 dagen langer kunnen blijven hier. Ik ontmoet mijn reisgenoten Mathieu uit Frankrijk, Vicki uit Engeland het koppel Kristelle en Arnaud zaten gister ook met mij op de boot maar heb ze toen niet echt gesproken zij komen ook uit Frankrijk. Het is nog wachten op 2 vrienden die ook graag mee willen maar een probleem bij de pinautomaat hebben… na een tijdje komen Charlotte en Borris aan en vertrekken we in tricycles naar de boot. Ik zit met Vicki in de tricycle en heb gelijk een leuke klik. Volgens mij hebben we een leuk clubje enige jammere voor mij is dat iedereen frans is en zelfs Vicki spreekt frans. Ik ben dus de enige die dit niet kan verstaan gelukkig houden ze de eerste dag veel rekening en wordt er meestal engels gesproken.

We stoppen op een plek om te snorkelen… ik ben helemaal niet zo’n extreem water mens maar ik spring in het water met mijn snorkel en ben verkocht! Wauw!! Wat is het hier mooi!! zo veel kleur zo helder water. Voor de echte onderwater fan zijn de filipijnen echt een paradijs en zal ik dit zeker aanraden!!
Terug op de boot staat er een heerlijke lunch voor ons klaar. Ohw wat ben ik toch een gezegend mens! We varen veder en komen einde van de middag aan bij het eiland waar we ook slapen. Vanwege het koraal kan de boot niet tot aan het strand komen dus we mogen kiezen zwemmen of met een klein bootje. We gaan met zijn allen voor de optie zwemmen. We genieten van een prachtige zonsondergang en als we terug lopen heeft het team weer hun best gedaan op een meega sfeervol en lekkere maaltijd. We dachten aan primitief kamperen maar dit is een en al luxe!
De tentjes worden op gezet het zijn een soort koepeltentjes maar dan alleen het doorzichtige gaas. Ik kruip in mijn tentje en staar tot mijn ogen dicht vallen naar de geweldige sterrenhemel.

Ik open mij ogen en ik zie een prachtig gekleurde lucht van de zonsopgang, wauw!! Wat geweldig om hier mee wakker te worden! Ik pak mijn telefoon die naast me ligt om er een foto van te maken. Na een paar minuten kruip ik uit mijn mosquito tent, de rest slaapt nog. Ik maak nog wat foto’s... wat een voorecht om hier te mogen zijn. Ik ga naar het toilet en als ik er af kom klets ik even wat met John de kok van de crew. Hij bied me koffie aan... mmm dat is eigenlijk wel heerlijk. Hij komt terug met een mok koffie met melk. Dankjewel! Ik ga op één van de strandbeden zitten en kijk naar de nog vers opgekomen zon.... this is paradise! Luxe op en top! Niemand op het strand, alleen ik met mijn kopje koffie het geluid van de zee en in de verte het brommen van een vissersbootje. Op dit soort momenten voel ik me echt verlieft op het leven❤️

Na een heerlijk verzorgt ontbijt hangen we nog even rond op het eiland. John komt naar me toe en geeft me een van bladeren gevouwen sprinkhaan. Ohw wauw dankjewel! Ik vind hem leuk, ik wil dat ook kunnen maken.
We pakken onze spullen en gaan weer met de boot op pad. Als we een tijdje varen geeft John een gevouwen vogeltje aan Charlotte en loop weer naar achter op de boot. Dit is een goed moment ik klauter ook naar achter en ga naast hem zitten. Terwijl hij al aan een volgende bezig is. “Can you learn me that?” Hij verteld dat hij het van iemand geleert heeft. Denk dat hij mijn vraag niet goed gehoord heeft. Ik vraag het nog een keer maar krijg geen antwoord. Hij vraagt wat mijn naam was en ik vraag naar die van hem. Dan zegt hij dat hij me het wel wil leren. Ik krijg de gevouwen vis en hij begint iets nieuws. Dan stelt mij de standaard vragen, Hoe oud ben je? En natuurlijk, waar is je vriendje? Heb je geen vriendje?!? Hij roep naar de rest ze heeft geen vriendje... en er wordt gelachen... “misschien kan je hier een vriendje vinden” zegt hij lachend. Ik lach. “Niet? Hou je niet van de Filipijnen?” “Jawel” Dan zegt hij; Ik vind Franse leuk! Ik realiseer me dat zijn vorige vraag niet was of ik van de Filipijnen hou maar van Filipijnse(Philippino)... Oepsie! Ik zeg; dat is fijn, ik ben niet Frans. Hij kijkt op, je lijkt Frans. Waar kom je dan vandaan? Nederland. Ondertussen probeer ik op te letten hoe die het volgende beest aan het vouwen is. “Ohw ik hou ook van Nederlandse! Haha” ik krijg een lange sliert aangereikt die kan bewegen door aan het onderst takje te trekken. “Haha wat is dat?” “Een slang! Haha waarom lag je?” Hahaha “ik vind de andere mooier maar deze is grappig omdat hij beweegt!” Hahaha en ik loop terug naar voren om de 2 nieuwe exemplaren te laten zien aan de rest.

We stoppen bij een indrukwekkend mooie rots. Burt, de gids zegt “dit is de cliff jump. Wie wil?” Vicki gaat en ik wil ook. Het ziet er vanaf hier helemaal niet hoog uit maar ik weet dat ik een beetje bang ben voor hoogtes en als je daar staat het meestal honger is dan vanaf hier lijkt. Ik realiseerde me laats toen ik iemand vertelde dat mijn grootste angst was, niet voldoen/niet goed genoeg zijn. Dat dat mijn grootste angst WAS en ik daar niet meer bang voor ben. Ik zie mijzelf nu en ben daar trots op. Toen vroeg ik mij af wat ik dan nu nog voor angsten had… en dat zijn hoogtes… niet dat ik zware hoogtevrees heb ofzo maar als je al je angsten aangegaan bent en ze niet meer heb, is dit ineens de grootste! Tijd om aan te gaan dus! Ik spring van de boot af in het water en zwem richting de rots. Vicki gaat mij al voor… ik pak het touw wat langst de rots hangt, om omhoog te klimmen en kouter omhoog oh..ohw.. ik voel al dat het een beetje hoog wordt… ik klim door naar de top. Ik ga naast Vicki staan zei telt tot 3 en springt! Oké even wachten tot ze weg gezwommen is. Nu is het mijn beurt… ik voel mijn hart bonzen in mijn borstkast… pffff… adem in adem uit…. Ik sluit mijn ogen en probeer tot rust te komen. Oké ik tel in mijn hoofd…. 1, 2, 3 zet 1 stap vooruit en dan blijft mijn lijf volledig staan. Van beneden wordt geroepen niet na denken gewoon doen!