Argwaan…

Ik wil kijken of ik misschien een alarm kan zetten op mijn laptop. Die heb ik in een kluisje gestopt met een cijferslotje. Ik probeer het te openen maar zonder licht is dit verdomt lastig. Als ik die deur nou open zet krijg ik misschien wat licht van buiten… mmm wel iets maar niet genoeg om mijn cijfers goed te zien ik probeer het een beetje op gevoel, dit moet ongeveer kloppen waarom gaat die nou niet open? Er komt een medewerker binnen gelopen van het hostel… misschien dat die dit stroom probleempje gaat oplossen. Ik friemel door aan mijn slotje. Yes, open! Ik ga op mijn bed zitten en probeer in mijn agenda van mijn laptop een melding met alarm te zetten. Even een test over 2 minuten…. Er gaat niets af… mmm… dan maar wakker blijven en hopen dat de stroom het snel gaat doen. 10 minuutjes later slaat de stroom weer aan. Ohw wat fijn, gouw mijn telefoon in het stopcontact en dan kan ik weer mijn bed in!

Na een korte binnenlandse vlucht kom ik aan op de luchthaven. Ik wordt naar een rij voor de goedkope taxi gestuurd… jeetje wat een rij hoe lang zal dat duren? Er komt een man naar me toe gelopen… “wil je een taxi?” Ik kijk hem aan maar ik wordt een beetje overdonderd door de vraag aangezien ik dacht in deze rij aan te sluiten. “waar moet je heen? Ik kan je brengen en dan kunnen we gelijk vertrekken. Hoef je niet in de rij te staan” mmm… op zich is me dat best wel wat waart… aangezien dit er nogal langdurig uit ziet en ik met de hoeveelheid peso’s die ik nog heb toch al bedacht had dat ik niet zuinig hoef te doen met mijn geld deze laatste 3 dagen, dus ik besluit mee te gaan. Een andere man blijkt de chauffeur en ik geef geld aan de man die mij aansprak. Hij geeft het door aan de chauffeur en zegt tegen mij dat de chauffeur mij later wisselgeld geeft om ze het nu niet hebben. We rijden het terrein af en de chauffeur probeert me te overtuigen of ik niet liever naar een hotel dichter bij wil… ineens bekruipt me een naar gevoel… oh o… dit is waarschijnlijk geen officiële taxi… was dit wel een verstandig besluit? Straks brengt die me helemaal niet naar mijn hotel! Nou ja ik zit er nu al in… ik hoop maar dat het mee valt. Ik antwoord; “Nee ik heb al geboekt en kan en wil het niet cancelen.” Onderweg vertelt de man me dat hij mij naar verschillende plekken kan rijden morgen als ik iets wil zien en dat ik erg uit moet kijken in Manilla, als er wat is kan ik hem bellen. Ga niet naar de politie! Die is niet goed hier… ik luister argwanend… na dat vreemde gedoe met wisselgeld en van hotel willen veranderden, vertrouw ik hem niet meer… misschien vertelt die mij dat ik andere niet moet vertrouwen om zelf vertrouwder over te komen. Hij verteld veder; “de buurt waar uw hotel staat is niet zo’n fijne buurt, een ruige mannen buurt.” Ik kijk uit het raam en zie inderdaad allemaal auto gerelateerde zaken met een hoop mannen op straat. We stoppen en ik herken mijn hotel van de foto’s, van booking.com. Ik stap uit en vraag gelijk naar mijn wisselgeld. De man loopt met mij mee naar binnen en wisselt geld bij de receptie en geeft mijn deel terug. “Als je me nodig heb, heb je me nummer he!” En hij loopt weg. Gelukkig dit viel me alles mee, ik heb hooguit veel te veel betaald voor dit kleine stukje. Ik heb geboekt voor een Dorm maar ik ben de enige dus heb de kamer voor mijzelf.

Ik vraag bij de receptie of het morgen mogelijk is om naar Taal lake te gaan met open baar vervoer. Dat kan en ik krijg een hele uitleg die me iets te snel gaat, “ik kan het voor je opschrijven morgen voor je weg gaat.” Oké dat is fijn! En als ik nu iets wil doen en eten?” Ik kan een taxi nemen naar een shoppingmall… mmm… “is er niet iets wat ik kan lopen?” Ze geeft me een uitleg van iets in de buurt. Ik wil de deur uitlopen en het personeel roept me na dat ik op mijn bezittingen moet passen en mijn rugzak dus op mijn buik moet dragen.

Ik loop naar buiten en wandel de richting op die het meisje van de receptie heeft aangegeven… het is warm, druk en vies… ben blij dat ik de heenweg Manilla overgeslagen heb! Ik wordt door iedereen aan gekeken met een blik; wat doet dat meisje hier? of ik verbeeld mij dat omdat ik me niet fijn voel door al die waarschuwingen die ik inmiddels over Manilla heb gehad.

Ik heb uitgeslapen en na mijn ontbijt vraag ik het meisje van de receptie weer naar de weg… ze kijkt me geschrokken aan… “nu? Dan had je veel eerder weg gemoeten! Ohw… dat had ik even moeten zeggen.” De moet zakt in mijn schoenen… “wat zou ik hier kunnen doen?” Ze geeft me een uitleg over een kleine stads route en print het voor me uit. Mmm… het park klinkt nog wel oké… ik voel me totaal niet fijn, heb eigenlijk geen zin in de stad, maar voel me ook te veel opgesloten als ik mijzelf de heel dag in mijn hotel opsluit. Daarbij heb ik morgen ook nog tot en met de lunch voor ik naar het vliegveld ga. Kom op! Je hebt je gevoel volledig in eigen hand met je gedachtes, dus probeer er maar gewoon wat van te maken! Zeg ik tegen mijzelf.
Ik ga de deur uit en jongen van mij hotel houd een jeepny voor mij aan. Ik stap achterin in en geef de chauffeur geld… ik heb eigenlijk geen idee waar ik er uit moet. Zou die jongen dat tegen de chauffeur gezegd hebben? Ik weet dat het ongeveer 5 minuutjes moet zijn dus wacht het wel even af… pff.. waarom doe ik dit? Ohw nee… ohw dit is leuk, typisch Filipijns openbaar vervoer!! Probeer ik mijn gedachten te veranderden. De chauffeur vraagt waar ik heen moet maar hij verstaat mij niet… de dame tegen over me kijkt op mijn briefje en zegt dat ik er zo hier uit moet en dan die kant op moet lopen voor de trein. Ik stap uit en ga me de trein. Ook tijdens deze rit probeer ik mijzelf te overtuigen dat dit leuk is… maar ik voel het niet. Ik kom aan en loop richting het park… dit niet echt een zit park… pff het is ook super warm! Dan maar op zoek naar een Starbucks ofzo, kan ik een koffie drinken met airco en daarna weer terug naar mijn hotel want dit vind ik niets… ik loop een rondje… ik zie in de verte wel een Mc Donalds. Die hebben ook koffie, is wel het minst sfeervolle plekje wat je je kunt bedenken, maar misschien bij gebrek aan beter… ik kijk ondertussen zoekend om mij heen. Een man spreek mij aan, ik maak van de gelegenheid gebruik en vraag of hij weet of er een Starbucks in de buurt is. “Ja je kan een jeepny nemen naar het centrum.” “is er niet iets hier dichtbij?” “dat is dichtbij” ik wil helemaal geen extra vervoer pakken ik wil gewoon een koffie zodat ik ‘iets’ gedaan heb en dan gouw weer naar mijn hotel kan. “Ik ga naar de kathedraal in het centrum. Heb je die al gezien?” “Nee, maar ik wil gewoon airco en koffie.” “daar is een Starbucks. Ik breng je, kom dan pakken we een jeepny.” Ik heb eigenlijk helemaal geen zin in mensen en iets te doen dus zeg; “ik loop liever” en loop weg… de man loopt met me mee. Mmm dat was niet mijn bedoeling. “Wil je niet iets meer van hier?” Hij heeft wel een goed punt, dat het leuker is wat sfeer van hier op te doen maar ik ben niet in de moot. “nee, ik vind het hier niet leuk!” Hij begint persoonlijke vragen aan me te stellen en al lopen kletsen we wat. Oké, misschien is die kathedraal niet zo’n gek idee. Ik voel me nog altijd niet op mijn gemak, omdat ik hier niemand mag vertrouwen. Als ik mijn tas gewoon goed in de gaten hou en mijn uitsluitingen vast hou, kan dit niet zo veel kwaad.

Ik stap met de man in een jeepny. We stappen uit en gaan kris kras door de straatjes heen en onder tussen verteld hij van alles over de filipijnen. We komen aan bij de kathedraal waar we zijn neef en nog een vriendin ontmoeten. “Heb je al echt, Filipijns eten op?” “Ik heb 2 weken lang gegeten wat hier gemaakt wordt door koks, maar of dat echt Filipijns is dat weet ik niet.” “Ik weet een niet zo duur maar goed restaurant zullen we daar heen gaan? Dan nemen we de trein.” “Ik weet het niet, ik vind het niet zo fijn overal heen te gaan met het openbaar vervoer.” geef ik als antwoord. “Het is niet ver, het is richting het vliegveld” mmm richting het vliegveld is ook richting mijn hotel… dus dan is het misschien niet zo erg. Dus ik ga mee. Als we de trein uitstappen controleer ik op google maps waar ik ben en of dit echt meer in de buurt van mijn hotel is. Dit klopt.

We lopen een stukje en gaan een restaurant in, ze bestellen te eten en vragen wat ik wil. Ik wil dan wel dat typische Filipijnse gerecht, Adobo. Het eten komt op tafel en ook een microfoon met een groot boek met liedjes voor de karaoke. Ik heb mijn tas veilig verdekt neer gezet, zodat daar niet zomaar iemand bij kan. Ze hebben ook bier stelt en ik krijg een glas. Ik heb helemaal geen behoefte aan bier op dit moment en wil ook graag erg helder blijven zodat ik op mijn tas kan blijven passen, dus ik neem uit beleefdheid steeds maar kleine slokjes. Al etend en zingent, bedenk ik mij, misschien zijn deze mensen wel op mijn pad gestuurd om mijn dag een beetje oké door te komen. “mijn moeder en zus willen je ook graag ontmoeten is het goed als die ook komen?” vraagt neef. “Ja hoor ik vind het prima.” Even later komen moeder en zus binnen en begroeten mij hartelijk. Als we al het eten op hebben betalen we en wil neef voor zijn verjaardag naar een bar ergens anders met live muziek. “Ik wil het eigenlijk niet zo laat maken” zeg ik “waar is je hotel?” vraagt zus. Ik pak het briefje waar de naam op staat uit mijn tas “ohw..dat is dicht bij mijn huis! We kunnen wel met zijn allen straks een taxi nemen.”
We lopen het restaurant uit, op weg naar de bar met live muziek. “Ik wil het eigenlijk niet laat maken. Ik wil naar mijn hotel.” Zeg ik tegen de man. “nee we maken het niet laat, heel even maar, mijn neef wil graag naar de live muziek voor zijn verjaardag!”

……………BLACKOUT..................

Al lopend zeg de man; “je moet even pinnen.” “waarom?” “Omdat je met het bonnetje 50% korting krijgt op de intree van de bar.” Ik begrijp er niets van, vind het een raar verhaal en kijk hem verwart aan. “gewoon maar een klein bedrag!”

……………BLACKOUT..................

We stappen met zijn alle in de taxi, beginnen met rijden. Ik hou nog altijd mijn tas goed in de gaten. Terwijl ik opgepropt met zijn vieren op de achter bank zit, hou ik de touwtjes van mijn ritsen van mijn rugtas vast. We stoppen, neef of moeder stapt de auto uit en na een tijdje wachten, komt die terug met breezer achtige drankjes en mango. Ik neem een nipje, gaver ik vind dit niet eens lekker! Daarbij wil ik helder blijven. “nee dank je, ik ben goed zo.” ik krijg wat happen mango.

……………BLACKOUT..................

Ik zit alleen op de achterbank van de taxi kijk in mijn 2 verschillende geld tasjes… er zit niets in!?!?