Weerstand..

Als ik waker word slaap iedereen nog, 6.50 uur … jeetje ik heb uitgeslapen! Haha ik pak mijn laptop en begin met schrijven van mijn blog over het feest van gister. De rest word ook wakker. Jeremy gaat vandaag op t vliegtuig weer terug naar huis. Ik geef hem een knuffel, leuk je te leren kennen en een goede reis naar huis! Dank je, laat je niet gek maken door deze mensen hè! Haha nee dat komt goed! David brengt hem weg naar t vliegveld. Als David terug komt hoor ik dat Ben en Isaac al aan het ontbijten zijn. Hè? We zouden toch met z’n allen met Ben zijn familie ontbijten? Ik spreek dit hart op uit, ik krijg een lichte ja maar ze zijn al aan t eten ergens. Dus wij moeten even kijken hoe we bij Mick komen met al onze spullen, dat word twee keer rijden. Ik denk bij mijzelf dit is niet echt een sociale actie! David gaat eerst met Cal en alle spullen naar Mick’s huis. Louis, Ruby, Disha en ik wachten tot David terug komt. Isaac en Ben komen aanrijden, wat doen die hier? Voor de spullen was het handiger dat David terug kwam. Isaac zegt tegen Louis; je zei dat ik hier heen moet komen. Ja we hadden ’t al anders geregeld, zegt Louis. Oké fijn dat je mij dat dan ook ff laat weten.
Ik stap samen met Ruby in de auto met Ben en Isaac. Waar is Cal? Vraagt Isaac. Ik: die is bij Mick. Isaac: *zucht* waarom communiceert niemand? Ik: omdat niemand dat doet en ik heb geen WiFi. Wat is nu t plan? Gaan we nog ontbijten? Isaac: wij hebben al ontbeten, ik snap niet waarom jullie niet zelf ontbijt zijn gaan halen. Ik leg uit dat ik niet weet wat de rest dacht maar dat ik in de veronderstelling was dat we met z’n allen zouden ontbijten omdat dat gister met Chloe en de rest van de famille is afgesproken. Ik voel dat ik tranen in mijn ogen krijg terwijl ik dit zeg, maar laat dat niet merken. Ik ben teleurgesteld dat het nu zo loopt. Ben legt uit waarom t anders loopt de ochtend. Ik begrijp t en zeg dat het niet geeft dat de plannen wijzigen maar dat ik het graag had geweten om dat ik nu op hun aan het wachten was.
We komen aan bij Mick’s huis en ik merk dat het me even te veel wordt. Ik ben teleurgesteld en merk dat ik me erger aan alles nu. Ik probeer me even een beetje af te zonderen. Ik zit buiten op een bankje met mijn thee en Disha komt naast me zitten, vraagt of ik vandaag in hun auto wil. We hebben een roulatiesysteem, dus ik denk dat ik morgen in jullie auto kom. Ze vertelt dat ik voorzichtig moet zijn met de spinnen hier en laat wat foto’s zien van dodelijke spinnen. Disha is echt een super leuke lieve meid, dus ik luister naar haar, maar ik heb eigenlijk wat eigen tijd nodig. Na ons gesprek besluit ik een stukje de straat in te lopen.
Ik stel mijzelf de vraag; Joyce, wat is er nu eigenlijk echt aan de hand? Want het gaat niet om het ontbijt, er zit iets anders achter. Ik probeer tot mijn gevoel te komen, wat is je echte probleem? Ik ben van afspraak, is afspraak, dat maakt dat ik het niet leuk vind. Oké en veder? De groep valt een beetje uit elkaar in twee groepen. Groep Isaac, Ben en Cal en groep David, Louis en Disha. Dit was eerst niet zo omdat de groep kleiner was en in het begin was er niets in de omgeving om te doen dus bleven we met z’n allen bij elkaar. Eigelijk trekt de eerste groep me het meest maar groep 2 nodigt me uit in de auto. Moet ik kiezen? Is dat mijn probleem? Ik wil niet kiezen! Doe niet zo raar ik hoef ook niet te kiezen… Wat stoort me nog meer? Ik vind dat we zo snel door het land gaan, dat ik geen tijd heb om gewoon rustig een hippe lunchroom met gratis WiFi op de zoeken en een middag kan gaan zitten werken met mijn laptopje. Dat mis ik en heb ik snel nodig! Maar dat houd misschien in dat ik de groep moet verlaten. Dat is mijn echte probleem! De tranen staan in mijn ogen. Het is de keuzen mee reizen, wat ik echt super graag wil omdat ik het echt heel leuk vind met deze groep. Of mijn eigen rustiger tempo waar ik nu naar verlang. Pff… die is niet leuk. Ik sta even stil, sluit mijn ogen en adem een paar keer goed in en uit. Oké… is er een andere oplossing waarbij ik beide kan houden?