Hard times…

Ik sta voor mijn hotel er staan 2 werknemers van het hotel naast de taxi één praat met de taxi chauffeur en de ander haalt me uit de taxi.

Ik word wakker en sta op uit mijn bed, ik wankel op mijn benen… ik probeer te herinneren wat er gister gebeurd is. Ik buk voorover om mijn backpack pakken maar stoot mijn hoofd tegen het kastje… Auw!! Ik kom om hoog en val vervolgens tegen het bed aan. Pfff hoe gaat ik dit doen? Ik moet toch mijn tas pakken, dus ga gestaag door. Een medewerker van het hotel opent de deur van mijn dorm en vertelt hoe laat ik moet uitchecken. “Oké, dankjewel, zal ik doen.” Al heb ik geen idee hoe laat het is. Ik ga veder, stoot mijzelf weer en laat me huilend op de grond vallen…. Wat heb ik toch gedaan? Waarom was ik zo stom deze mensen te vertrouwen? Ik voel me hopeloos en in paniek… ik besluit Willemijn een berichtje te sturen… jeetje wat is dat moeilijk mijn vingers lijken wel 3x zo dik als anders… zend. Ik sta weer op….Ik kan me herinneren dat ik gister geen geld meer had voor de taxi. Eens kijken of ik echt niets meer heb, ik bekijk mijn beide geld tasjes en ze zijn echt beide leeg, op een 5 peso muntje na, dit is nog geen 10 cent. De jongen van het hotel komt weer om de hoek kijken… “gaat het goed met je?” vraagt hij bezorgt. Ik kijk hem treurig aan…. “niet zo goed, zou ik nog even gebruik mogen maken van de douche hier?” “Natuurlijk neem je tijd!”
Na mijn douche zie ik dat Willemijn heeft gebeld, maar de connectie is zo slecht dat bellen niet zo goed werkt… ik pak mijn spullen en ga naar de receptie. Het meisje legt uit dat zij gister de taxi voor mij hebben betaalt en dat ik die nog aan ze terug moet betalen… ik begin te huilen… “maar ik heb geen geld meer en ik durf de stad niet meer zo goed in.” De jongen begeleid me naar een bankje, “rustig maar” en geeft me een glas water. “wil je wat noodels?” “ja graag, dankjewel” en hij loopt richting het restaurant.
Willemijn probeer mij weer te bellen. Omdat ik geen 2 dingen te gelijk kan stuur ik haar; “Het hotel is super lief voor me, dank je.” Ze laat het er niet bij zitten, “wat is er aan de hand?” Ik typ haar dat mijn geld is verdwenen, ik geen evenwicht meer heb, dat ik maar een paar slokjes bier gedronken had en nu de taxi moet betalen zonder geld.
Dit roept alleen maar meer vragen bij haar op; wat is er gebeurt? Waar ben je? kun je me zo veel mogelijk info geven? Helpt het hotel je? Kunnen ze met je mee om te pinnen? Vervolgens begint ze met spraak berichten. Ik spreek terug in… waarin ik haar zo veel mogelijk probeer uit teleggen. Wat niet werkt want van het horen van mijn bericht worden haar zorgen nog groter… “Joyce je klinkt raar!!” “ik voel me ook raar!” :’(
Als ik mijn noedel-soep op heb, neemt de jongen van het hotel me aan de arm mee naar buiten om te pinnen. Hij is geduldig en erg vriendelijk, wat me een kleinbeetje beter laat voelen in deze ellendige situatie.
De taxi staat klaar en brengt me naar het vliegveld, eigenlijk weet ook ik niets meer van die rit. De luchthave weet ik kleine beetjes van… als ik naar binnen loop worden mijn beide tassen al door de detectie gehaald en loop ik door de poort. “gaat het wel goed mevrouw?” “Nee ik ben gedrogeerd en bestolen” geef ik als eerlijke antwoord. Ik twijfel een beetje of dit wel slim is, straks mag ik niet zo het vliegtuig in. Ze kijken me medelevend aan… “Het spijt me voor je, dat je dit heb mee gemaakt” Ik knik vriendelijk en loop veder…

Inmiddels heb ik een ticket en alleen mijn hand bagage rugtas op mijn buik dus waarschijnlijk heb ik net gewoon ingecheckt bij een balie. Ik bestel een koffie bij de Starbucks en omdat ik net teveel peso’s heb gepind besluit ik mijzelf een mooie gekleurde Starbucks-mok cadeau te doen. Ik zie op mijn horloge dat ik een beetje haast heb. Waar is die tijd toch gebleven? Ik krijg mijn koffie en ga zo snel mogelijk opzoek naar mijn gate. Mmm volgens mij loopt dit op dus moet ik de andere kant op… ik vraag een medewerkster om te voorkomen dat ik ga dwalen en tijd verlies. Ja je moet inderdaad die kant op. Ik draai me om en struikel over iets heen. Ik klap languit met mijn mok in in mijn handen op de stenen vloer! Ik blijf voor een paar tellen stil op de grond liggen. Er komt een meneer naar mij toe gerent en zet mijn koffie weer recht op en tilt mij samen met de vrouw die ik net de weg had gevraagd op. “gaat het?” Ik zeg ja, maar dit is een leugen… mijn elleboog en heup doen enorm veel pijn, maar ik wil geen tijd verliezen dus loop gouw door naar mijn gate. Ik ben nog op tijd en kan mijn nog half overgebleven koffie nog even opdrinken en gelijk het vliegtuig in. In de spiegel van het toilet van het vliegtuig bekijk ik de schade van mijn elleboog en heup… mmm dat ziet er inderdaad zo erg uit als het voelt. De rest van mijn vlucht gaat geloof ik voor spoedig maar ook hier kan ik me niets meer van herinneren. Ik kom aan op Bali en Nengah mijn chauffeur staat me al op te wachten… wat ben ik blij hem te zien een bekent gezicht die ik kan vertrouwen! Als Ik aan kom bij Willemijn thuis is het na middernacht. Ze moet me gehoord hebben en komt naar beneden…. Ik val huilend in haar armen wat ben ik blij om hier weer te zijn!!

Ik ben inmiddels 3 dagen terug maar voel me af en toe nog wankel op mijn benen. De yoga vanmorgen werd ik erg sacherijnig van! Ook merk ik dat ik niet in mijn hum ben, ben niet te genieten en voel me nog altijd stom en dom om wat er is gebeurt… ik moet hier iets mee… ik besluit met wat ik in huis heb, mijzelf een beetje op te tutten dit kan soms helend en rustgevend werken op me. mmm… misschien ff de deur uit gedachten verzetten… stand wandelen ga ik te veel van denken dus denk dat ik maar ga schoppen voor een nieuwe korte spijkerbroek. Ik leen Willemijn haar fiets omdat ze, me de scooter nog niet toevertrouw, ik vind het wat overdreven maar de fiets vind ik ook prima.
Ik fiets naar het centrum en bekijk een paar winkeltjes. Ik besef me dat ik me zo rot voel omdat ik boos ben op mijzelf… zo lang ik boos ben kan ik het natuurlijk ook niet verwerken en loslaten. Oké, ik moet dus stoppen met boos zijn, hoe ga ik dat omzetten? Ik vorm de gedachte dat het dom was, om naar een vriendelijkere verzie, dat was een naïeve keuzen en ik heb hier van geleerd. In het vervolg zal ik anders handelen, dus blijkbaar had ik deze les nodig. Nu iets liefs voor mijzelf doen… waar wordt ik blij van? Koffie….. met taart!! JA!! dat ga ik doen! Ik loop naar een restaurantje genaamd Mocca bestel een ijskoffie en een Oreo-cheesecake. Ik voel me gelijk een stuk beter, dit was een goed besluit, vergeven en vieren dat ik wijzer geworden ben!
Als ik terug ben wil ik iets vertellen aan Willemijn en ze zegt dat ik dat gister al 2 keer vertelt heb… “echt?” Nu ik weer beter gehumeurd ben durft ze te zeggen; “Ja, de laatste dagen leek je echt op een demente bejaarde!” En ze vertelt wat verhalen die ik herhaald heb tegen haar en Ray. Ik wist niet dat het zo erg was!

We gaan met zijn drieën ontbijten op een voor mij nieuw plekje.. alles begint er inmiddels op te duiden dat mijn neefje niet lang meer op zich gaat laten wachten…