Welkom Jax!!

begin van de avond is het dan echt zo ver we pakken onze spullen op weg naar de “natural birth clinic”. We komen aan en een paar uur later wordt mijn lieve neefje Jax geboren! Wat is die mooi klein en schattig! :)

Het is laat en we blijven hier in de kamer slapen. De volgende morgen worden we verhuist naar een kamer. Het is de bedoeling dat we hier nog even blijven ter controle.
Nu we toch een paar dagen hier rond hangen besluit ik te starten met een tekening van Jax te maken. Ik neem een foto als voorbeeld en ga aan de gang met een grijs potloot… ohw waar begin ik toch weer aan… dit is best een uitdaging! Gaan de weg wordt het steeds beter en ik ben best tevreden met het resultaat, zeker omdat het de eerste keer is dat ik een portret teken.

We mogen na 3 nachtjes weer naar huis we pakken de taxi, de rit gaat goed Jax slaapt gelukkig de hele weg. Als we thuis aan komen ga ik opzoek naar mijn creditkaart, die zat niet in mijn geld tasje maar ik heb laats ook mijn buidel tasje gebruikt dus ging ik er van uit dat die daar nog wel in zou zitten. Maar nee geen credit kaart… mmm waar kan die dan zijn? Ik begin bij de logische plekken en daarna kijk ik maar overal. Geen creditkaart te vinden. De laatste keer dat ik hem gezien heb was toen ik samen met Ray naar de ATM ben geweest om te pinnen. Dus de kans is groot dat ik hem toen vergeten ben… mmm ik was echt nog duidelijk niet mijzelf, dit is me namelijk nog nooit overkomen!
Ik controleer mijn bankafschrijvingen, er is gelukkig niets raars gebeurt. Ik rij naar de pin automaat om te kijken of iemand hem misschien heeft gevonden en een briefje op heeft gehangen, maar nee. Dat wordt dus blokkeren. Ik kom thuis en zie dat ik hier geen telefonisch bekijk heb, nou dan kijk ik morgen wel of ik ergens bekijk kan vinden er is al dagen niets gebeurt met mijn rekening dus die ene dag maakt dan ook geen verschil.

Het is weer tijd om eens te gaan bewegen na die hang dagen in de birth clinic. Dus ik besluit een work-out mee te doen bij de CrossFit. Het is een partner work-out ik heb gezien, dat een meisje haar had opstak toen de trainer vroeg wie er voor het eerst waren, dus besluit haar te vragen of ze samen wil. Het is een mega zware training! 35 minuten keihard werken met verschillende elementen er in… ik merk dat mijn benen op een gegeven moment niet meer willen tijdens de stuken rennen, ik besluit stukjes te lopen en zodra ik kan begin ik weer met rennen. Het is een kleine mentale strijd, tussen je zelf pushen maar ook naar mijn lichaam blijven luisteren… ik besef me dat ik lichamelijk wel over mijn grens heen ga en dat komt omdat het een partner training is en ik mijn team niet wil vertragen. Dat wordt spierpijn morgen!!

Na de training ga ik opzoek naar taart om de geboorte van Jax te vieren. Willemijn en ik hadden het er voor zijn geboorte over dat we wel elk jaar een verjaardag vieren met taart maar niet je geboorte dag, zeker in het engels is het je birthday, dus geboorte dag. Ik heb, de middag voor hij geboren werd, in de supermarkt kaarsjes gekocht. Ik vind bij een restaurantje vegan en raw chocolade taartjes en neem 3 verschillende puntjes mee. Ik kom thuis en verras Will en Ray met heerlijke taart.

Ik pak de scooter en rij richting het centrum van Canggu nergens vangt mijn mobiel telefonisch netwerk… mmm dat is lastig. Ik rij naar het restaurantje mocca ga zitten met mijn laptop en probeer al mijn regel dingen, waaronder het blokkeren van mijn creditkaart, via internet te doen… de ING heeft een hele fijn chat functie waar ze me vriendelijk helpen, één probleempje ik wordt tot 2 keer toe uit mijn gesprek gegooid, dit heeft waarschijnlijk met mijn internet verbinding te maken… dan vraag ik wel ff aan Willemijn of zei bereik heeft, dat ik met haar telefoon kan bellen. Ook Willemijn kan niet bellen. Oké dan over naar plan D, mijn zusje via whats-app bellen en vagen of ze namens mij met de bank kan bellen. Het is nog een hele uitdaging maar het is haar gelukt! Kaart is geblokkeerd en ik krijg een nieuw op gestuurd.
Het is ook wel weer ff gezellig om uitgebreid met mijn zussie te kletsen… we komen op een gegeven moment op het onderwerp, dat ik de avond dat ik hier in Bali aan kwam met mijn moeder heb gebeld… ze zegt dat ze aan het wachten waren tot ik online kwam om mij te bellen. Ik besef me dat ik dat helemaal niet meer weet. Ik weet wel dat we gebeld hebben en dat ik op bed zat met Willemijn naast me maar eigenlijk dacht ik dat ze voor mij belde… inplaats van dat ze belde over hoe het thuis ging. Ik vraag mijn zusje naar meer van het gesprek en de situatie. Ik besef me dat ik eigenlijk bijna niets meer van de inhoud van het gesprek onthouden heb. Volgens mijn moeder klonk ik extreem bezopen. Ik vraag een vriend van me die ik de volgende middag heb gesproken, via video bellen hoe ik toen was… hij lacht en aarzelt een beetje voor hij begint te vertellen, ik kon gelijk zien dat er iets niet aan je klopte, je praatte extreem langzaam en aan het einde hing je boos en gestrest op. mmm dat stress momentje kan ik me nog wel vaag herinneren maar de rest van het gesprek weet ik alleen nog dat ik heb zitten huilen maar wat we besproken hebben is voor mij een groot raadsel. Langzamerhand nu ik me weer goed voel, mijn spraakberichten heb terug gehoord en ik mensen spreek die mijn gesproken hebben in de eerste dagen na de filipijnen besef ik me pas hoe slecht het ging! Ohw jee… mijn chauffeur die me van de luchthaven in Bali naar Willemijn haar huis heeft gebracht zal wel gedacht hebben! Of zou ik het hem vertelt hebben? Ik denk goed na… ik weet eigenlijk niets meer van mijn rit naar huis… Ik zal hem maar even voor de zekerheid een berichtje sturen met het verhaal.

Ik ben bezig met mijn blog schrijven en ik schrijf over de middag met de filipijnen die mij gedrogeerd hebben, ik merk dat ik tijdens het schrijven weerstand voel, achteraf waren er zo veel momenten dat ik weg had moeten gaan… waarom deed ik dat toch niet?! Natuurlijk is het achteraf altijd makkelijk praten, ik denk dat het goed is dat ik een blog schrijf zo herbeleef ik het een beetje en kan ik het goed verwerken en letterlijk van mij afschrijven.

Willemijn haar moeder, Hetty is gister avond laat aan gekomen en ze heeft voor mij het kraam cadeautje wat ik bestelt had mee genomen. Een draagzak! Het is even puzzelen om hem te verstellen van maat maar opzicht wijst het zich vanzelf. Ik stel hem in op Willemijn en Jax. We stoppen Jax er in het is nog even spannend of hij groot genoeg is, maar het past net. Klaar om op pad te gaan! En we gaan voor een drankje bij de buren, het restaurant cassave.

Het is vroeg in de morgen als ik op sta. Ik ben al weken van plan te gaan surfen maar ik vind altijd wel een rede om het niet te doen. Ik wil het graag maar er is blijkbaar ook iets in me dat me tegenhoud. Ik ben me wel bewust wat dat is. Ik heb nooit eerder in mijn eentje gesurft, vorig jaar in Hawaï heb ik les genomen en ook mijn mislukte pogingen in Australië was ik met andere die mij een beetje de weg wezen. Daarbij waren die mislukte pogingen in Ausie dus ook niet al te best voor mijn surf-zelfvertrouwen. Ik ben onbewust dus een beetje bang, het niet goed te doen. Al weet ik rationeel dat er niets aan de hand is. Maar ja, ik ben nu opgestaan, smeer me in met zonnebrand en stap op de scooter…