Maansverduistering

Het lukt uiteindelijk toch om iets te vinden via een app voor gratis kampeer plekken. We komen aan in het donker. Met het licht van hoofdlapjes en telefoon zetten we onze tenten op en maken we pasta. Tijdens het koken begint er een bijzondere maansverduistering. Al etend kijken we naar de maan die langzaam steeds roder wordt. Het is een mooi helder en we zijn op een plek met weinig licht dus we kunnen het super goed zien. Er zijn ook ontzettend veel sterren te zien. Ohw wauw een vallende ster! Ik doe gouw een wens. Ik pak mijn omslagdoek om op te gaan liggen in het gras, zo kan ik makkelijk naar de sterren en de maan kijken. Wat een mooie lucht en wat blijft de maan lang rood zeg. Ik voel dat ik moe wordt, iedereen gaat langzaam naar zijn tent, dus ik ook. Ik lig voor het eerst alleen in mijn eigen tent, heb de achterflappen open gedaan zodat ik nog naar de sterrenhemel kan kijken. Ik zie de maan net weer een licht sikkeltje krijgen en dan val ik in slaap.

We staan rustig op tot Isaac een sollicitatie telefoontje krijgt, we moeten over een uur op een plek zijn met beter bereik. We beginnen gelijk daadkrachtig met het pakken van onze spullen. Ik neem de taak van pannenkoeken bakken op me. Ik vind dit altijd leuk om te doen. Het is wel een bloedheet taakje. Ik sta in de zon, wat op zichzelf al heet is, bij een gas brander en loop heen en weer van de pan naar de tent. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo gezweet heb… ohw ja… die keer in de jungle van Maleisië waarbij we heel veel trappen op moesten, toen droop het ook in straaltjes van me af.
Ik gooi beslag ik de pan en loop vervolgens naar mijn tent om hem af te breken terwijl ik de pan in de gaten hou. Ik bedenk me dat ik nu net mijn moeder ben, die liep ook altijd weg tijdens t bakken van pannenkoeken. Isaac pakt de spatel en wil de pannenkoek om gaan draaien. Ik loop gouw naar de pan en voel dat er iets in mijn het liefste de spatel uit zijn handen wil trekken. Mijn taak en ik heb alles onder controle! Ik besef me dat dit nergens op slaat dus hou me in. Hij draait hem om en is mooi van kleur. Ik zeg; perfect!
Ik loop terug naar mijn tent en moet wel een beetje lachen om mijzelf. Ik besef me heel goed dat dit gevoel voortkomt uit het fijt dat ik graag de credits krijg als de pannenkoeken goed zijn, maar mijn volwassen verstand weet dat samen werken veel belangrijker is!
In de auto krijg ik als nog de credits voor het bakken en tent afbreken tegelijk :)

Ik wordt wakker, weer een nieuwe dag. Het regent nog steeds en het is sinds gister een stuk kouder maar 20 graden ten opzichte van de 32 die we gewent zijn. Louis, David en Disha zijn vannacht toen wij al sliepen ook weer bij ons aangekomen. Na het pakken van onze spullen gaan we weer met de complete groep op weg naar Ben zijn familie in Mooloolaba.